Oskar Schindler | Życie podczas II wojny światowej, śmierć, dziedzictwo i fakty

Schindler przekazał swojemu księgowemu, Sternowi, bilans fabryki naczyń emaliowanych Rekord Ltd, która ogłosiła bankructwo w 1939 r. i była kontrolowana przez syndykat żydowskich przemysłowców. Stern zalecił mu metodę uzyskania większej niezależności od nazistowskich nakazów, w tym możliwość zatrudniania dodatkowych Żydów. Początkowo zatrudniał siedmiu żydowskich pracowników i 250 nieżydowskich Polaków w fabryce, która stała się znana jako Emalia. W szczytowym momencie w 1944 r. firma zatrudniała około 1750 osób, z czego tysiąc stanowili Żydzi. Następnie Schindler zarejestrował tę firmę jako jednostkę produkującą broń i przedstawił fałszywe dane dotyczące produkcji, aby uzasadnić jej istnienie.

W ten sposób żydowscy robotnicy w Emalii byli bezpiecznie chronieni. 1 sierpnia 1940 r. generalny gubernator Hans Frank wydał dyrektywę nakazującą wszystkim Żydom w Krakowie ewakuację w ciągu dwóch tygodni. Tylko ci, którzy pracowali bezpośrednio dla niemieckiego wysiłku wojennego, mogli pozostać. Fakt, że Emalia była istotną częścią działań wojennych, okazał się krytycznym czynnikiem w zdolności Oskara Schindlera do ochrony swoich żydowskich pracowników. Żądał zwolnień dla Schindlerjuden (Żydów Schindlera) za każdym razem, gdy groziło im wysiedlenie. Stwierdził, że żony, dzieci, a nawet osoby niepełnosprawne były niezbędnymi mechanikami i ślusarzami.

Naziści zaczęli wyprowadzać Żydów z getta jesienią 1941 roku. Schindler był zszokowany widokiem likwidowanego getta. Od tego momentu postanowił uratować tylu Żydów, ilu tylko zdoła. W marcu 1943 r. na terenie dwóch cmentarzy żydowskich utworzono obóz koncentracyjny w Paszowie. SS-Hauptsturmführer Amon Göth, komendant obozu, był sadystą, który wykonywał egzekucje na losowo wybranych więźniach. Zgodnie z pierwotnym projektem Götha, wszystkie zakłady przemysłowe, w tym zakład Schindlera, miały zostać przeniesione wewnątrz bram obozu.

Dzięki mieszance negocjacji, podstępu i przekupstwa Schindler nie tylko uchronił swoją fabrykę przed przeniesieniem, ale także przekonał Götha, aby pozwolił mu stworzyć podobóz w Emalii na własny koszt, aby pomieścić swoich pracowników, a także 450 Żydów z innych sąsiednich gospodarstw. Byli chronieni przed arbitralną śmiercią, odpowiednio karmieni i odziewani oraz mogli praktykować swoją religię. Syjonistyczni urzędnicy w Budapeszcie dotarli do Schindlera za pośrednictwem członków żydowskiego podziemia w 1943 roku. Schindler wielokrotnie odwiedzał ten kraj, by osobiście informować o znęcaniu się nazistów nad Żydami. Zebrał fundusze z Agencji Żydowskiej dla Izraela i przekazał je podziemnej społeczności żydowskiej.

Schindler został poinformowany o nazistowskich planach zamknięcia wszystkich fabryk, które nie były ściśle zaangażowane w działania wojenne, w tym fabryki naczyń emaliowanych Schindlera. Aby zachować życie żydowskich pracowników, Schindler zdecydował się na zmianę produkcji z naczyń kuchennych na przeciwpancerne materiały wybuchowe. Schindler użył przekupstwa i wpływów, aby przekonać berlińskich urzędników, by pozwolili mu przenieść fabrykę i pracowników do Brünnlitz w Sudetach, ratując Żydów przed pewną egzekucją w komorach gazowych. Schindler przetransportował również 250 wagonów sprzętu i towarów do nowej fabryki, oprócz personelu.

Fabryka produkowała niewiele, jeśli w ogóle, nadającej się do użytku amunicji artyleryjskiej. Kiedy Ministerstwo Uzbrojenia wyraziło zaniepokojenie niską produkcją fabryki, Schindler kupował gotowe produkty na czarnym rynku i przedstawiał je jako własne. Racje żywnościowe SS były niewystarczające, aby zaspokoić potrzeby robotników, więc Schindler spędził większość czasu w Krakowie, zdobywając żywność, amunicję i inne zapasy. Emilie, jego żona, pozostała w Brünnlitz, przemycając dodatkowe posiłki i dbając o zdrowie i inne potrzeby pracowników. Schindler i jego pracownicy zebrali się na terenie fabryki 7 maja 1945 r., aby usłyszeć, jak brytyjski premier Winston Churchill ogłasza przez radio, że Niemcy poddały się i wojna w Europie została zakończona.

Schindler był zagrożony uwięzieniem jako zbrodniarz wojenny, ponieważ był członkiem partii nazistowskiej i służby szpiegowskiej Abwehry. Bankier, Stern i inni pracowali nad oświadczeniem, które miał przekazać amerykańskim władzom, poświadczającym jego udział w konserwacji żydowskiego życia. Aby uniknąć zatrzymania przez Sowietów, Schindler i jego żona pojechali na zachód swoim samochodem. Pojazd wiozący kochankę Schindlera, Martę, wielu żydowskich robotników i dostawę produktów z czarnego rynku. Szli pieszo i koleją, aż dotarli do Passau, gdzie amerykański żydowski dowódca ułatwił im przedostanie się pociągiem do Szwajcarii.

Schindler, który był praktycznie bez grosza przy duszy, gdy przeniósł się do Ratyzbony, a następnie do Monachium, nie radził sobie dobrze w powojennych Niemczech. W rzeczywistości był zmuszony polegać na pomocy grup żydowskich. W 1949 roku Schindler przeniósł się do Argentyny, gdzie eksperymentował z hodowlą kurczaków, a później nutrii (nutrii), małego ssaka hodowanego dla jego futra. Po bankructwie firmy w 1958 r. opuścił żonę i przeniósł się do Niemiec, gdzie prowadził szereg nieudanych przedsięwzięć biznesowych, w tym cementownię.

24 czerwca 1993 r. on i jego żona Emilie zostali uznani za Sprawiedliwych wśród Narodów Świata, co jest wyróżnieniem przyznawanym przez państwo Izrael nie-Żydom, którzy aktywnie uczestniczyli w ratowaniu Żydów podczas Holokaustu. Schindler jest jednym z niewielu członków partii nazistowskiej, którzy dostąpili tego zaszczytu, obok Karla Plagge, Georga Ferdinanda Duckwitza, Helmuta Kleinicke i Hansa Walza.

Steven Spielberg przekształcił powieść Thomasa Kenneally'ego Arka Schindlera w film Lista Schindlera z 1993 roku. Liam Neeson był nominowany do Oscara dla najlepszego aktora za rolę Schindlera w filmie, który otrzymał siedem Oscarów, w tym za najlepszy film. Szalona popularność filmu zwróciła uwagę całego świata na historię Oskara Schindlera.

Na strychu mieszkania w 1997 roku odkopano torby należące do Schindlera, w tym historyczne zdjęcia i dokumenty. Pracownicy przeszukujący pudła z przedmiotami zebranymi przez autora Thomasa Keneally'ego odkryli duplikat jednej z wersji listy w Bibliotece Stanowej Nowej Południowej Walii na początku kwietnia 2009 roku. W sierpniu 2013 roku na aukcji internetowej pojawił się jednostronicowy dokument podpisany przez Schindlera 22 sierpnia 1944 roku.